سیستان و بلوچستان، جان ایران است.

اینجا، طبیعت خشن و قهرآمیز است، اما دل‌های مردمش به نرمی لطیف‌ترین نسیم می‌تپد.

سیستان و بلوچستان را نباید روایت کرد، چرا که درد‌هایش را همه شنیده‌اند، دیده‌اند، و با آن غم‌ها اشک ریخته‌اند. اما فرزندان این سرزمین، دختران و پسران این خاک، تنها یک چیز می‌خواهند: حمایت.

وقتی به تنگ سرحه قدم می‌گذاری، صدای قلب‌های پر امید کودکان را می‌شنوی. همانند زنگ انشایی که از آرزوهای آینده حرف می‌زند، در اینجا همه یک آرزو دارند: معلم شدن.

در تنگ سرحه، معلم بودن یعنی وفا به رسم و آیین قبیله. اینجا، هر که برود، بازمی‌گردد. بازمی‌گردد تا دستان کوچک دیگری را بگیرد و به آینده‌ای روشن هدایت کند.

اما تنگ سرحه مدرسه ندارد. مدرسه دخترانه، یک سوله اجاره‌ای است با سقفی از پشم شیشه که با بارش‌های بی‌رحمش، ذرات ریزش را به پوست و جان دخترکان هدیه می‌دهد.

و مدرسه پسرانه؟ تنها یک کانکس کوچک و محدود، که جایی برای تمامی استعداد‌های بزرگشان ندارد.

پدران اینجا از راه‌های سخت و خطرناک زندگی خسته‌اند. اما نگاهشان به آینده است، به روزی که پسرانشان به جای سوخت قاچاق، کتاب به دست بگیرند و در امنیت و آرامش درس بخوانند. تنگ سرحه، سرشار از استعداد است؛ نه تنها در علم، بلکه در ورزش و فرهنگ.

اینجا، اگر کسی بازنده باشد، به جبر جغرافیایی بازنده است، نه به خاطر کمبود توانایی.

تنگ سرحه به کمک نیاز دارد. اگر امروز دست به کار نشویم، فردا همین کودکان باید مسافت‌های طولانی و پر خطر را طی کنند تا شاید، شاید بتوانند گوشه‌ای از رویا‌هایشان را لمس کنند. اما اگر این پروژه آغاز شود، نه تنها ظرفیت‌های آموزشی این منطقه تکمیل می‌شود، بلکه نسل‌هایی از استعداد‌های درخشان و سرشار از امید پا به عرصه می‌گذارند.

آیا می‌توانیم چشمان درخشان این کودکان را نادیده بگیریم؟

آیا می‌توانیم بگذاریم آینده‌ای که شایسته آن‌هاست، در پیچ و خم جغرافیا گم شود؟

بیایید با ساختن مدرسه‌ای در اینجا، نگذاریم این رویا‌ها در دل تنگ سرحه خاموش شوند.

 اینجا، هر قدم ما، آینده‌ای را روشن می‌کند.